Piraciskaraibów i Salazar co się mścił, czyli kocham moją mikrofalówkę

Bardzo to miłe uczucie dla takiej starej baby jak Inko pójść sobie do kina na nowych piratów z Karaibów. Naprawdę bardzo, zważywszy na to, że premiery pierwszych części były przecież tak, tak niedawno… <ociera spod oka łzę wzruszenia a nad losem zadumania> Zebrała się więc Inko do kupy, wzięła ją pod pachę przyjacielska brać i zaniosła na salę projekcyjną i hajda w dół, jadymy.

Mówią, że Dead Man Tells No Tale, a okazuje się, że taki Dead Man ma jednak bardzo wiele do powiedzenia. Szczególnie, że osią tej historii jest znów, a jakże, nie kto inny jak Najgorszy Pirat O Jakim Słyszeliśmy Jack Sparrow vel Jacuś Wróbelek. (Wybaczcie mi głupie żarty, jestem w przededniu pierwszego egzaminu, a do końca jeszcze daleko, więc muszę jakoś odreagować! :D)

Synalek Willa i Elisabeth postanawia z tatusia szanownego ośmiornicę wyplenić i uwolnić go od klątwy Holendra. Po drodze przygruchuje sobie randomową babeczkę, która to babeczka aż taka randomowa nie jest, ale nie chcę zaspojlerzyć srogo, więc zmilczę temat. Znów cała wesoła ekipa zostaje wystawiona na falów szum, mewów skrzek, rumu wyziew, morskich potworów zębiszcza, co jakiś czas rozbłyskują jak gwiazda prywatne i załatwiane pokątnie a przy okazji interesy Jacka Sparrowa, naturalnie w tle pędzi za nimi jakiś superważny gość, który chce się zemścić – tym razem jest to Salazar, ale był i Barbossa, i Davy Jones i paru innych łebków, więc wakat się zwalnia dynamicznie. W ten sposób można by opisać chyba każdą część Piratówskaraibów, a tym razem jest ona jeszcze doprawiona szczyptą porządnej rozwałki, w której twórcy nie powściągają się ani o milimetr i rąbią efektami specjalnymi bez ograniczeń, oraz mnóstwem gagów sytuacyjnych, które sprawiały, że chłop siedzący rząd bliżej o mały włos nie umarł ze śmiechu, a wraz z nim reszta sali.

I właśnie o to chodzi. Powiem Wam szczerze, że uwielbiam tą mikrofalówkę i sposób w jaki odgrzewa hity. To jest coś bardzo, bardzo niepoprawne geekopolitycznie, ale ta chwilowa moda na powracanie wszystkiego w ogóle mi nie przeszkadza, a nawet wręcz całkiem dobrze się bawię. Trzymam kciuki za kolejne fabularne rimejki Disneya (Dzwonnik, błagam, Dzwonnik…), jaram się kolejnymi Gwiezdnymi Wojnami, na premierę dwójki Blade Runnera czekam jak na wizytę Świętego Mikołaja, a Mad Maxem byłam zachwycona. I czy nie właśnie to ma robić mainstream? Czyż nie ma po prostu bawić? 😉

A co do samych piratów… No nie ma co, nie ma co czarować. I tak wszyscy wiedzą, że w tym filmie chodzi jedynie o Javiera Bardema…

… i młodego Jacka Sparrowa. Co tu więcej recenzować? 😀

 

---

Źródła grafik: 1, 2, 3, 4, 5

Reklamy