7 piosenek patriotyczne… na współcześnie ♪♫

Zbliża się dość ważna dla Polski rocznica – i to nawet jeszcze bardziej szczególna, bo przepięknie okrągła. Nie sposób nie odnieść się do niej, nawet jak na co dzień żyje się blogowo głównie kulturą – bo kultura, jakby nie patrzeć, jest w jakiś sposób pochodną społeczeństwa…

Patriotyzm w dzisiejszych czasach jest rozumiany na naprawdę wiele często bardzo odległych od siebie sposobów – a relacja z Polską potrafi być bardzo skomplikowana… Ten temat poruszę w wigilię jedenastego listopada – czyli pojutrze. Dzisiaj natomiast zaserwuję Wam coś nieco lżejszego. Osobiście uwielbiam piosenki patriotyczne (zwłaszcza te mniej depresyjne i w wykonaniu chóralnym) i trochę szkoda mi, że tradycja ich wykonywania tak jakoś zanika w narodzie. Mam wrażenie, że dzieje się tak z jednej prostej przyczyny – jak wiadomo bliższa ciału koszula i czasem ich stylistyka, treść i kontekst są zbyt odległe dla współczesnego Polaka, żeby wzbudzać w nim jakiekolwiek emocje.

Dziś więc zapraszam Was na 7 piosenek, których główną bohaterką jest Polska – ale których nudnymi nazwać nie sposób!

Reklamy

Book soundtrack #3: PRAWDZIWA muzyka z książek

Dzisiaj, jak to zwykle w Book Soundtrackowych wpisach, będzie nieco mniej czytania, a więcej słuchania. Jeśli przegapiliście poprzednie części cyklu, już spieszę z pomocą – tutaj macie pierwszą, o folku z krajów rozmaitych, a tutaj drugą – nuty z krainy science-fiction.

A co będzie dzisiaj? Dzisiaj będzie coś specjalnego – PRAWDZIWE sountracki z książek – moje personalnie ulubione piosenki, które tworzą piękną całość ze swoimi powieściami. Ten wpis wyjątkowo bardziej niż moim zaproszeniem Was w mój świat jest apelem – jeśli znacie jakieś zespoły inspirujące się w swojej twórczości literaturą, dajcie koniecznie znać w komentarzu! Wszystko odsłucham :3

Inkorelacja: Warsaw Comic Con IV edycja

Tysiące wystawców, cosplayerów, czytelników, gamerów, youtuberów, graczy, autorów, pisarzy, aktorów, książek, gadżetów, gwiazd, autografów, zdjęć, dziennikarzy a przede wszystkim niezliczona rzecza fanów – a to wszystko w jednym czasie i w jednym miejscu. Po raz kolejny, już czwarty w podwarszawskim Nadarzynie świętowaliśmy największy festiwal popkultury w Polsce – Warsaw Comic Con.

RECENZJA: House of Cards S6 – Frank’s not dead!

Drugi listopada. Na tą datę fani House of Cards czekają z utęsknieniem już od dawna . Już za parę dni, za dni parę po raz kolejny na ekranach rozbłyśnie przepiękna czołówka i będziemy mogli znów, już po raz ostatni, wejść do tego obrzydliwego, okrutnego świata strasznych ludzi, wielkiej polityki i nie mniejszych przekrętów. Bo na cóż innego czekać, jak nie na takie mocne akcenty?

TOP 5 najbardziej irytujących czytelników

Pewnie wiecie (bo ludzie w internetach potrafią sobie na ten temat naprawdę pofolgować), że blogowanie to nie tylko cud, miód, orzeszki i hajsy z nieba (hehe, chciałoby się). Dziś będzie coś, co tygryski lubią najbardziej, czyli narzekanie, narzekanie i jeszcze raz narzekanie – ale nie na za wysokie podatki, za niskie temperatury, za głębokie dekolty czy za cienkie zarobki. Dzisiaj zapraszam na…

Niepełnosprawni w talent showach, czyli czym jest dyskryminacja?

Tak się składa, że „Mam talent” to chyba jedyny program, który oglądam niemal co roku. Po prawdzie podoba mi się coraz mniej – ale bardziej z powodu nachalnej komercjalizacji i zachowań (prawdopodobnie narzuconych z góry) jurorów i prowadzących – a bynajmniej nie z powodu niskiego poziomu uczestników. Właśnie to mnie, szczerze mówiąc, przy programie trzyma – ten niezwykły zachwyt i podziw dla  faktu, że tyle edycji przeczesało już całą Polskę i okolice jak grzebień, a nadal znajdują się perełki, o których można powiedzieć tylko „WOW!”.

Dla niezorientowanych – w ostatnią sobotę ogłoszono listę osób, które dostały się do półfinałów. Wśród nich znalazła się Ola Petrus – jeśli chcecie zobaczyć przed moimi rozmyślaniami jej występ, podrzucam tutaj:

No i wtedy się zaczęło:

„Gdyby ktoś, kto nie jest Karłem opowiadał to co ona nigdy by nie przeszedł”

„Co za talentem jest opowiadanie dowcipów o karłach? tylko dlatego wzięta że jest karłem nic więcej… walka z nietolerancją idzie zdecydowanie w złym kierunku bo jak dla mnie było 100 lepszych osób z prawdziwymi talentami. jak już tak bardzo zależało wam na tym aby mieć kogoś chorego to trzeba było wziąć do półfinałów tego niewidomego chłopca który przepięknie grał grał a nie karlice opowiadającą żarty.”

„Dzieci , kaleki, chorzy i ludzie z tragiczna historia przodem 🙂 Reszta niech się stara podwójnie :)”

Inkopodziękowania: FALKON 2018

Tym razem nie będzie klasycznej fotorelacji, Inkoholicy. Jeśli chcecie zobaczyć zdjęcia, umieściłam je w albumie na Inkoholiczych Facebookach, zapraszam serdecznie do oglądania.

Ten Falkon był dla mnie szczególny, bo pierwszy raz odwiedziłam go nie jako gość, a jako troszeczkę gospodarz – i powiem Wam, że bardzo mi się ta perspektywa spodobała! 🙂

 

 

Koncert Fisha w Progresji, czyli jak się starzeć z godnością?

Mam taką dziwną relację z niektórymi zespołami muzycznymi, że więcej mam do nich sentymentu niż sympatii. Wiecie co mam na myśli? Albo były one dla mnie ważne w jakimś konkretnym, minionym już momencie życia (Within Temptation), albo były ważne dla kogoś z mojej rodziny i katował mnie nimi swego czasu 24/7 (Garou), albo znam je z bardzo, bardzo wczesnego dzieciństwa. Zawsze kiedy natknę się na taki kawałek (One night in Bangkok, Self Control, Libertine), mój mózg wystrzela w kosmos wielką baterię kolorowych fajerwerków wrzeszcząc : „NARESZCIE TO ZNALEŹLIŚMY!”

Marillion jest dla mnie tymi wszystkimi sentymentami po trochu, dlatego ogrrromnie ucieszyła mnie możliwość małego warszawskiego wyskoku do Progresji, żeby uszy swoje i nogi (tak, zawsze jestem tą dziwną osobą tańczącą wśród stojących) ucieszyć głosem samego Fisha.

Inko komentuje: OBSADA „WIEDŹMINA”

Ja rozumiem – Falkon Falkonem, prelekcja prelekcją, kosmos kosmosem, ale… Inkoholicy, chyba nie myśleliście, że ja puszczę płazem taką okazję? 😀 Netflix wczoraj wieczorem upublicznił COŚ, NA CO WSZYSCY CZEKALI – a przynajmniej ja czekałam: część obsady chyba najbardziej wyczekiwanego w polskim fandomie serialu (wyjąwszy Grę o Tron naturalnie). Przed Wami wiedźmińska ekipa! ❤

Pułapka długowieczności, czyli dobrze, że nie jestem elfem

Dziś będzie wpis króciutki, moi Inkoholicy, króciutki, ale do pomyślenia. A o czym? A o elfach

Wszystkiemu nadawaliśmy nazwy. I wszystko stawało się bliskie, znane, nasze. Oprócz nich. Oni, choć tak do nas podobni, byli obcy, tak bardzo obcy, że długo nie umieliśmy dla obcości tej znaleźć imienia.

~ „Krew Elfów”, Andrzej Sapkowski