Sala Operowa CSK w pełnym napięcia oczekiwaniu aż szumi od szmeru rozmów półgłosem. Za chwilę dojdzie tu nie do spotkania na rozdrożach, a wręcz do kraksy, groźnej kolizji o niewiadomych konsekwencjach. Na jednej scenie spotka się równie legendarny, co kontrowersyjny Laibach i melodyjny, harmonijny Andrzej Panufnik ze swoją Sinfonia Sacra. Światowa prapremiera owocu tego muzycznego zderzenia – utworu Polonia zacznie się tuż za chwilę.
Tych panów nikomu nie trzeba przedstawiać. Od ponad pół wieku niestrudzenie niosą kaganek rock’n’rolla przez wszystkie kontynenty, drąc się przy tym niemiłosiernie i skacząc po scenie aż miło popatrzeć. Za ich losy zabrał się odpowiedni człowiek na odpowiednim miejscu – Daniel Wyszogrodzki. Oto kolejne, szóste już, wzbogacone o najnowsze wydarzenia wydanie legendarnej „Satysfakcji” – jedynej książki, którą Piotr Stelmach czytał pod ławką.
„Witaj w świecie 97-godzinnych tygodni pracy. W świecie decyzji o życiu i śmierci. W świecie nieustannego tsunami płynów ustrojowych. W świecie, w którym zarabiasz dziennie mniej niż szpitalny parkometr. Pożegnaj się z przyjaciółmi i bliskimi związkami…
Witaj w świecie lekarza stażysty.Spisana potajemnie po niekończących się dyżurach, bezsennych nocach i pracujących weekendach książka komika i byłego stażysty Adama Kaya to dotkliwie szczery opis czasu, który spędził na linii frontu brytyjskiej służby zdrowia. Na zmianę zabawne, przerażające i wzruszające zapiski omawiają wszystko, co chcieliście wiedzieć – i sporo rzeczy, o których wolelibyście nie wiedzieć – o życiu lekarzy na oddziale i poza nim. Uwaga, lektura może pozostawić blizny.”
Nie byłam nigdy tym typem ucznia, którego za czasów szkolnych szczególnie fascynowałaby historia. Mimo galopującego humanizmu jakoś nie wchodziły mi do głowy setki dat, tytuły rozmaitych królów, hrabiów czy delfinów, miejsca bitew i powstań – jak większość dzieciaków nie potrafiłam wyobrazić sobie, że te wszystkie podręcznikowe historie wydarzyły się naprawdę, że nazwiska to ludzie z krwi i kości, że Chrobry spluwał, że Kopernika czasem bolał brzuch, jak NN dostał bagnetem to polała się krew taka sama jak moja. Później moje patrzenie na historię nieco się zmieniło – może za sprawą biegnących latek, może kolejnych czytanych książek, a może wspaniałego wprost boomu na beletrystykę historyczną i biografie, który na polskim rynku wydawniczym gości od lat kilku i na razie nic nie wskazuje na to, żeby się gdziekolwiek wybierał. Jednym z jego owoców, niewątpliwie udanym, soczystym i smacznym są “Kobiety Despotów” spod pióra Przemysława Słowińskiego.
“Do szaleństwa oddane i posłuszne. Zazdrosne i żądne władzy. Żony i kochanki. Bite, osamotnione, zdradzane. Za życie z despotami płaciły wysoką cenę – chorowały na nerwicę, ginęły w niewyjaśnionych okolicznościach, popełniały samobójstwa.”
Rudzielca z Zielonego Wzgórza nikomu przedstawiać nie trzeba – każdy chyba zetknął się z nim w czasach szkolnych, a niektórzy nawet szczerem sercem pokochali. Osobiście nie byłam nigdy dziką psychofanką książek Lucy Maud Montgomery, ale całkiem przyjemnie się mi je czytało, a do ulubionych części wracałam kilkukrotnie. Kiedy dowiedziałam się o Netflixowej adaptacji i zobaczyłam pierwsze zwiastuny byłam naprawdę zaciekawiona – zamierzałam rzucić się na pierwszy sezon jak tylko wyjdzie. Jak widzicie nie zrealizowałam tego zamiaru tak szybko jak chciałam… Ale oto, rzutem na taśmę opisze Wam Inko kilka swoich myśli nieuczesanych w obliczu stojącego w drzwiach drugiego sezonu.
Nie byłam nigdy typem szczególnie w Indiach zafascynowanym – dobrze wiecie, że to raczej Północ leży w kręgu moich zainteresowań. Drogi literackie różnie jednak czytelnika wiodą (czytaj: obok stoiska Świata Książki na tegorocznych WTK), różnych ludzi ciekawych człowiek na drodze swej spotyka (czytaj: Kubę i Agnieszkę – dzięki!). I tak oto znalazłam się w samym środku „Ułudy”, której premiera zbliża się wielkimi krokami – już 20 czerwca, za kilka dni dosłownie. Zanim zacznę opowiadać, radzę ustawić się w blokach startowych w pozycji ready – tak asekuracyjnie, żebyście mieli dobry wylot do księgarni, jak już skończycie czytać! 😉 Bo będzie za czym biec!
Z postapo jakoś nigdy nie było mi po drodze. Naprawdę – hermetyczne odmęta sci-fi oraz
magioimieczowe klasyczne fantasy zaspokajało moje potrzeby w zupełności – na co mi te stalkery, Czarnobyle, eeee! Idź mię pan w zonę. Poza tym, jak mówiłam około tysiąca razy, jestem absoltnie anty-wyznawcą wszelkiej maści horrorów kierując się logiczną zasadą, której nauczył mnie był mój kolega ze szkolnej ławy: “po co ja mam fim oglądać, jak już plakatu się boje?”. W efekcie dostojnym krokiem sędziwego mutanta mijałam wszelkie postapowe klimaty szerokim łukiem i tylko od czasu do czasu na
jakimś konwencie zachwyciłam się, focąc, oporządzeniem tego i owego. Do czasu aż pewna stalkerka w masce gazowej typu buldog (tak, do Ciebie mówię, Słowacja) nie zaczęła mi jojczeć nad uchem: Eeeeej, weź zrecenzuj najnowszą zonę, proszęproszęproszę. A ja serce mam, jak wiecie, gołębie, poza tym trochę się bałam odmówić lufie Zbawiciela przystawionej do czoła, i tak oto “Bagno szaleńców” zagościło na mym warsztacie.
Kolejne Pen Show za nami – dla mnie jako organizatora drugie. Powiem szczerze, że inoholicze serce we mnie rośnie kiedy widzę jak pięknie rozwija się ta impreza. Z roku na rok mamy coraz więcej odwiedzających zarówno z całej Polski jak i zza rozmaitych granic :3 Cóż – jak zwykle przy fotorelacjach – dosyć gadania, oddaję głos zdjęciom! Czytaj dalej
Ruszyły właśnie zgłoszenia do kolejnego Share Weeku. Po raz kolejny niezawodny Tata Chrzestny blogerów Andrzej Tucholski organizuje jedną z najfajniejszych akcji po tej stronie internetów – polega on na tym, że każdy blogujący może oddać 3 głosy na swoich ulubieńców. Ludzi, którzy tworzą, a przede wszystkim wpływają w jakiś sposób na innych. Tym razem waluta, którą narzucają nam statystyki i social media nie znaczy nic – nie chodzi ani cyferki, ani liczby współprac, ani o kolorowe wykresy. Tym razem, dla odmiany, chodzi o człowieka.
Andrzej pisze:
Wielu nie dotarło jeszcze do porannych programów telewizyjnych i jeszcze nie są śledzeni przez miliony. Ale robią to, co robią z pasją i uczuciem i nigdy nie wiadomo, czy nie zmieniają komuś życia na lepsze – powoli, dzień po dniu – choćby i w mikro skali tego, gdy jedna osoba czyta drugą osobę, i powstają w tej relacji myśli i poczucia niemożliwe do osiągnięcia w inny sposób.
A potem jeszcze mówi, że jesteśmy dziwni. No może jesteśmy. 😀
Dawno nie było o filmach, a że ostatnio nie oglądałam nic wybitnie ciekawego, pokuszę się o małe, roztańczone zestawienie. Od zawsze zwracałam uwagę na sceny tańca w oglądanych filmach – i nieraz właśnie od nich do owych filmów, jak po nitce do kłębka, trafiałam 😉 Zapraszam Was na złotą ósemkę moich ulubieńców. Będą panie w pięknych sukniach i panowie, których o wywijanie nogami nigdy byście nie podejrzewali!
