Przelećcie oczyma fotosy w dzisiejszej recenzji. Jak Wam to wygląda? Prawdopodobnie źle Wam to wygląda. O, Inkoholiczka, niby taka ą-ę, a tu ordynarne romanse czyta i jeszcze się chwali. I właśnie taki był zamysł, ale niestety – zupełnie nie wyszło. Wyszło tak, że zamiast się rozerwać i łezkę wzDruszenia spod oka obetrzeć to się zasmuciłam i zryczałam jak, nie przymierzając, bober.
O Inkoholiczo – Marginesowej współpracy marzyłam już od dawna. Niestety, często mię się zdarza może nie oceniać książek po okładce, ale na pewno ślinić się do co piękniejszych egzemplarzy jak nie przymierzając wściekły lisek. Dlatego w ramach ciągu dalszego po WTKowych darów losu zapraszam Was serdecznie na słów kilka „O ziołach i zwierzętach” pani Simony Kossak.
Simona Kossak – kim jest? Legendą. Czytaj dalej
Z reguły szlag mnie trafia na brytyjsko-francuskie (bądź nie daj Boże niemieckie) książki o wojnie. Nie, nie będzie żadnego dzień dobry, cześć, czołem ani Pan z Wami, bo właśnie skończyłam czytać „Słowika” Hannah i po otarciu policzków z łez muszę natychmiast i bez zwłoki wylać cały kocioł, który się we mię po tej książce kłębi.
Każda fangirl ma w swoim życiu taki okres (jeden, dwa, ewentualnie sześćset), w którym kocha się na zabój w jakimś fikcyjnym charakterze. Ale to, że ktoś jest wymyślony, nie znaczy, że nie istnieje, prawda? 😀 Więc kochać można bez przeszkód.
Temat jest ważki i wiecznie aktualny, poruszenia godzien! Drogie Inkoholiczki-Książkoholiczki i Fangirle wszelkiej maści – dziś coś dla Was. Jak uczyła mistrzyni Danuta Norek – kobieta już tak ma, że wychodzi za mężczyznę, przy którym czuje się bezpiecznie, a zdradza z tym, przy którym czuje się niebezpiecznie. Dzisiaj będzie o tych pierwszych – idealnych popkulturalnych kandydatów na małżonków. Marzenie każdej spragnionej ciepła domowego ogniska fangirl.
Kolejność losowa, nie ma faworytów – wybór należy do Was, drogie Panny!
Kto na pierwszy ogień? Nie kto inny, jak… Czytaj dalej
Szczerze mówiąc Islandia mnie nigdy nie ciągnęła. Znacznie bardziej od lodowca na środku oceanu i czarnej plaży wolę fińską leśną głuszę. Jest jednak coś niezaprzeczalnie intrygującego w tym skrawku ziemi, który wygląda, jakby był z jakiejś innej zupełnie planety, ba, nawet galaktyki. Zainteresowanie podróżami tam wciąż i coraz szybciej rośnie, a jak pisał narodowy wieszcz, balon rośnie, że aż strach, przebrał miarę no i… :
No i trach. I po literaturę nie z tej ziemi sięgnęłam i ja. Przed Wami „Szepty Kamieni” pióra Bereniki Lenard i Piotrka Mikołajczaka z bloga Ice Story.
Baby driver. Niewinny kierowca szoferujący bandytom. Młodszy transporter oddychający muzyką. Podwładny Doca (granego przez niezrównanego Kevina Spacey). Pościgi, wybuchy, piękne kobiety, świetna muzyka i, co najważniejsze, montaż pod nią. Czego chcieć więcej? Jadymy.
Zzzzzimno… <szczęka zębami> zzzzimno, panie, na tym świecie się zrobiło. Pamiętacie „Dopóki nie zgasną gwiazdy”, lodowe, mrożące mięsko do samej kości postapo Patykiewicza? Dzisiaj przed Wami druga część tego chrupiącego kostkami lodu i rozwichrzonego śnieżycą cyklu.
Powiem szczerze tak gwoli wstępu, że się nie spodziewałam zupełnie kontynuacji tego cyklu. Naprawdę. Pierwsza część miała kompozycję tak doskonale półotwartą, że wręcz przez myśl mi nawet nie przeszło, że Autor może zechcieć ją znów na siłę otwierać i rozwijać. Nawet w drugą stronę – miałam do niego ogromny szacunek, że umiał wszystkie składniki powieści odpowiednio wyważyć, zakończył niby zamknięcie a jednak otwarcie, dał rozwiązanie, ale pozostawił lekki niedosyt… To było doskonałe miejsce na zakończenie. Czytaj dalej
Ja już tak mam jakoś z Kosikiem, że mi liczne liczne niebotyczne przeszkody na drodzę stają, jak się za niego biorę. Ciekawa z nim sprawa – jest to, panie, autor, którego czyta mię się raczej ciężej niż lżej, jednak nie chcę, nie chcę się zatrzymać i prę do przodu, bo ciekawość zżera. Pan Kosik bowiem ma niezwykły dar, który moim zdaniem jest po prostu zupełnie i kompletnie wrodzony i nie do nauczenia – dar wprost zajedwabistych pomysłów.
Za sobą mam „Vertical”, które łepek mój wynicowało na lewą stronę, a potem nazad, obiło mnie po mordce, porzuciło olśnioną w deszczu i się skończyło. A jak się się sprawa ma się z „Kameleonem”?
Czasy ostatniemi zawartość inku w Inkoholiczce spada – tak można by wnieść z bloga. Nie martwcie się jednak – klawiatura nadal stoi o wiele, wiele niżej niż wszelkie okołopiśmiennicze akcesoria. Tym razem sprawa będzie nie o piórkach wiecznych, a o czymś znacznie nowszym, plastikowszym i zupełnie bardziej kolorowszym.
Chodzę sobie po Warszawskich Targach Książki, chodzę. Latam jak mucha od stoiska do stoiska, tu się obślinię, tam się obślinię. W końcu zawiało mnie na stoisko Sine Qua Non, mojego najpierwszego współpracownika, który nadzieje swe w blogu pokładł, jak jeszcze Inkoholiczka była łysym i bezzębnym internetowym noworodkiem. Podchodzę, dzień dobry, dzień dobry, ja pani taka i taka, co tam słychać, jak żyjecie. I tak od słowa do słowa przemiły brodaty Sinekłanonowy Pan uzmysłowił mi, że w swojej wiedźmińskiej duszy dopuściłam się haniebnego zaniedbania i pominęłam pewną ważną premierę – „Wszyscy patrzyli, nikt nie widział” Tomasza Marchewki. (Tego samego Marchewki, który w scenariuszu growym swe pisarskie paluszki był maczał). Panie, mówię, z nieba mię pan spadłeś, ja to muszę jak najszybciej nadrobić! A on HOPS do półki i oto w rękach mych się znalazło takie przemiło chropawe cudo:
